Stosowanie elektrostymulacji w terapii zaburzeń połykania jest działaniem uzupełniającym tradycyjne postępowanie terapeutyczne. Dostarcza stymulacji czuciowej i ruchowej w celu bezpośredniego pobudzenia pracy mięśni. Poprawia metabolizm i ukrwienie mięśni, co jest szczególnie ważne dla pacjentów, u których może dojść do atrofii mięśni w związku z ich nieużywaniem (np. po udarach, urazach, operacjach), osłabieniem (jak np. w przypadku chorób nerwowo-mięśniowych czy degeneracyjnych). Bezpośrednio wpływa na poprawę siły mięśniowej, regulację rozkładu napięcia mięśniowego i zwiększenie zakresu ruchów.
Bardzo ważnym aspektem elektrostymulacji mięśni jest jej wpływ na ośrodkowy układ nerwowy. Pobudzanie receptorów mięśniowych prowadzi do przenoszenia pobudzenia drogami nerwowymi do struktur odpowiedzialnych za wykonywanie ruchów celowych. Dzięki temu organizm „uczy się” zawiadywać pracą mięśni krtani, jamy ustnej, języka i gardła. Odpowiednie dobranie zadań funkcjonalnych kojarzonych jednoczasowo z elektrostymulacją mięśni może spowodować reorganizację pracy mózgu. Jest to niezwykle istotne dla osób, które utraciły zdolność połykania w wyniku urazów czaszkowo-mózgowych, nigdy nie miały prawidłowych doświadczeń z doustnym spożywaniem pokarmów (np. dzieci z dysfagią pierwotną) lub muszą się nauczyć kompensacyjnych sposobów jedzenia i picia.
